Begin deze week praat ik met Tobias.
Tobias is een hond die, zoals hij zegt, altijd het bedrijf heeft gerund. Hij was een geweldige waakhond, hij was het speelkameraadje van de kinderen in de buurt en hij was het welkomstcomité voor de vrachtwagens die het bedrijf bezochten waar hij zijn hele leven al woonde en werkte.
Tobias had overzicht over het bedrijf, hem hoefde je niets uit te leggen. Hij had dus een heel zelfstandige functie. Toen het bedrijf vier jaar geleden in andere handen overging, en ook nieuwe bewoners kreeg, bleef Tobias op het bedrijf en ging niet met zijn baas mee. Deze baas heeft zijn hond gelukkig haarfijn aangevoeld want hij maakte Tobias deel van de koopovereenkomst. Tobias is er nog dankbaar voor dat hij op de tuinderij mocht blijven en niet met zijn baas mee hoefde om op een flatje te gaan wonen.

Tobias kijkt terug op een heel fijn leven waarin hij altijd zelfstandig zijn beslissingen kon nemen, waarin hij altijd zijn eigen gang kon gaan, waarin hij werd gewaardeerd om de hond die hij was. Ook met de huidige bedrijfseigenaren en dus zijn huidige baasjes heeft hij het enorm getroffen.

Op het moment dat ik met Tobias praat, is hij lichamelijk erg slecht. Hij zakt telkens weg, kan dan niet meer opstaan.
Ik vraag hem wat hij daarvan vindt. Hij vindt het niet erg. Hij heeft geen pijn. Dit hoort bij het sterfproces. "Een voor een zullen mijn lichaamsfuncties uitvallen", zegt hij. Hij wil het allemaal meemaken.
Ik vraag hem of hij hulp wil bij het sterven?.
Hij zegt: "Nee, mijn hele leven heb ik zelf bepaald wat ik ging doen, dit sterven wil ik ook in eigen regie hebben. Maar mocht het nou zo zijn dat het onverantwoord of gevaarlijk wordt of dat Madeleine mijn strompelen niet meer kan aanzien, dan leg ik de beslissing in haar handen. Maar, zoals ik al zei, het liefst sterf ik zelf. Het duurt niet zo lang meer."

Is er nog iets dat je zou willen, waarmee Madeleine jou een plezier kan doen?
"Ik zou nog graag een keer op een kar door de tuinderij worden gereden. Het bedrijf waar ik al die jaren met zoveel plezier heb gewerkt. Gewoon kijken hoe alles ervoor staat. Dat zou ik graag willen."
------------------------
's Avonds na mijn gesprek met hun hond hebben Madeleine en haar vriend, Tobias op de kar gelegd, hem door het hele bedrijf gereden en hem alle tijd gegeven afscheid te nemen van deze aardse locatie. Ze hebben hem op de berg bladeren gelegd waar hij overdag het liefst lag te slapen. Daarna hebben ze hem naar zijn nachtslaapplaats in de schuur gereden.

Gistermorgen ontving ik een mail van Madeleine: Tobias was die nacht vredig ingeslapen.