Nano, is de rosékaketoe van Kirsten. Zij heeft drie weken geleden een miskraam gehad. Bijna op datzelfde moment is Nano’s gedrag veranderd. Is-ie opeens angstig geworden, durft zijn kooi niet meer uit, gaat op de loop als Kirsten in de buurt komt, is het opeens een sneu bang vogeltje. Niks stoere vent meer.

Ik ga met Nano praten.
Nano vertelt mij dat hij graag ‘mannen onder mekaar’ is met de vriend van Kirsten. Deze werkt met zijn handen. Nano vertelt ook dat hij verschrikkelijk is geschrokken van de miskraam. Hij had deze niet zien aankomen en is daardoor teleurgesteld in zijn eigen vermogens. Hij is heel erg bang geworden voor de dood. Daarom durft hij zijn kooi niet meer uit. Daarom durft hij geen contact met Kirsten meer te hebben. Daarom begint hij nu zijn veertjes te plukken. Zo vermomt hij zich voor De Dood. Dan wordt hij niet herkend, redeneert hij.
Kirsten noemt Nano haar kippekindje.
Nano beseft dat maar al te goed. Straks komt De Dood hem ook halen. Hij is immers ook een kindje van haar. (Nano werd door Kirsten met pap grootgebracht)
Hij maakt gretig gebruik van mijn basin van onvoorwaardelijke liefde. Ik bied hem mijn nevel aan van onvoorwaardelijke geloof in dit leven. Hij ligt bijna op apegapen van genot.

Ik zie je opknappen Nano, klopt dat?
"Ja, dat klopt. Ik was mijn vertrouwen kwijt in dit leven maar ik heb het terug".
Denk je dat je nu weer vrij rond durft te lopen? "Ja."
Denk je dat je nu weer een innige band met Kirsten durft op te bouwen? "Ja, dat durf ik. Hij wordt zelfs nog inniger, let op."

Heb je een virus onder de leden? "Nee, ik ben gezond."
Wat is er met je snavel? "Die voelt af en toe beurs aan. Dat is een ingefokte fout."
Welk eten vind je het lekkerst?
Kokos, meloen, papaya, noten. Ik houd van ‘nat’ voer, niet van dat droge spul uit de dierenwinkel.

Heeft Kirsten iets verkeerd gedaan? "Nee, helemaal niets. Het is mijn eigen angst, ik moest hier doorheen. Het had niets met de mensen te maken. Zij konden mij niet helpen, alleen steunen en van mij blijven houden. Ik word wel weer de oude maar alleen als de mensen onvoorwaardelijk van mij blijven houden."

Kirsten houdt heel veel van je.
"Ik hou ook heel veel van Kirsten. Van allemaal trouwens. Ik heb echt het gevoel dat ik deel uitmaak van het gezin. Dat men om mij geeft. Daar ben ik iedereen heel dankbaar voor. Ik heb het hier getroffen. Er wordt veel rekening met mij gehouden en ik word serieus genomen.
Daar ben ik heel blij mee."

Geef ze allemaal maar een dikke knuf van mij.

Nano was ontzettend ondernemend. Hij was nergens bang voor. Hij is dikke maatjes met mijn vriend. We zitten in een fikse verbouwing dus dat met die handen werken, klopt als een bus.
Hij vindt inderdaad 'nat' voedsel het lekkerst. Hij is bijvoorbeeld gek op een stukje brood of een kaakje gesopt in wat thee. Hij zit vaak ook zelf iets in het water te soppen.

Hij is inmiddels inderdaad aan het opknappen. Was hij eerst als donderslag bij heldere hemel ‘als de dood’ voor mij, wilde hij van het ene op het andere moment helemaal niets meer met mij te maken hebben, het wordt nu steeds beter. Hij komt steeds gemakkelijker naar me toe. Hij twijfelt af en toe nog wel eens, maar gister stapte hij heel netjes op mijn vinger.

Op advies van Poppa (de papegaai met snavelpijn met wie ik recent heb gesproken), adviseer ik Nano voor zijn snavel papaya aan te bieden. Kirsten heeft hierover haar twijfels. Nano is niet de gemakkelijkste met eten. Toch krijg ik de volgende dag een mail: Ik heb net met Nano papaya zitten eten. Hij vindt het heerlijk. Hij heeft 4 stukjes met smaak naar binnen gewerkt.