Job. Kan enorm hard mauwen. Dat je niet weet wat er aan de hand is. Kan rusteloos rondlopen. Je vragend aankijken. Job is rusteloos. Hij kan zijn draai niet vinden. Hij lijkt in een negatieve spiraal te zitten. In een draaikolk naar beneden. Langzaam wordt hij weggezogen. Naar beneden.
Al maanden zijn we op zoek wat er met Job aan de hand is. Je ziet hem afglijden. Hij kan zo verschrikkelijk hard mauwen, dat je er gek van wordt. De dierenartsen kunnen niks vinden. We zijn al overal met hem geweest. Op de foto’s is niks zichtbaar. We weten het niet meer. 

Wat is er aan de hand Job? Wat is er met je loos?
"Mijn achterhand is niet in orde. Soms lijk ik wel verlammingsverschijnselen te hebben. Dat heeft te maken met blaasgruis. Mijn darmen zijn daarom ook niet in orde. Ik heb vaak harde keutels. Ik ben blij dat ik naar buiten mag. Daar kan ik veel van wat ik nodig heb bij elkaar scharrelen. Soms zak ik door mijn achterhand. Daar zit dan een snerpende pijn."
Al die maanden gezocht en onderzocht en niks gevonden en hij vertelt het jou zomaar. Vanmorgen voordat wij jou belden om het gesprek tussen jou en Job door te nemen, zijn we bij een dierenarts in Oldenzaal geweest: hij stelde vast dat Job lijdt aan een chronische blaasontsteking. Geen gruis dus maar wel een ontstoken blaas. Wat ben ik blij dat we eindelijk weten wat er aan de hand is.

"Dat belletje dat ik omheb, doet zeer aan mijn oren. Daar heb ik last van. Die ting is te hoog. Ik wil ook af en toe een vogeltje vangen. Vogels hebben een stof in zich die goed is voor mijn systeem. Mogelijk ook dat de adrenaline die tijdens de jacht vrijkomt, goed voor mij is. Ik voel mij nu telkens mislukt als kat, omdat ik die vogels wel wil vangen maar ze telkens op tijd weg zijn. Ze schrikken van de bel die ik omheb. Laat mij één keer per week zonder belletje naar buiten svp. Ik kom dan weer terug in mijn katzijn. Dat is goed voor mijn ego."
Dat belletje heb ik toevallig van de week afgedaan. Om een andere reden. Wat fijn dat ik daar goed aan heb gedaan.

"Mijn achterpootjes zelf doen ook zeer. Ik zou graag reiki willen. Misschien hebben die achterpootjes te maken met de manier waarop ik destijds ben gevonden. Net na een ongeluk, of dat ik ergens vast zat. Ik kwam in elk geval uit het pikkedonker vandaan naar het licht toe. Misschien zat ik op het randje van de dood. Geen idee. Het voelde een beetje angstig maar niet traumatisch. Misschien was ik nog te jong om mij te realiseren wat er aan de hand was."
8,5 jaar geleden hebben wij Job gevonden. Hij zat - hij was 6 maanden oud – erbarmelijk te mauwen in een put waar wij hem niet onmiddellijk uit hebben kunnen redden. Dat heeft een paar dagen geduurd. Tijdens de dagen dat hij op zijn redding moest wachten, hebben wij telkens voedsel en drinken laten zakken, totdat wij hem eindelijk op hebben kunnen halen. Dit was onze eerste kennismaking met Job.

[Job gaat aan de Bachbloesems. Het gaat er bij mij niet in dat Job geen trauma heeft opgelopen daar, 6 maanden oud en moederziel alleen, in die diepe donkere put. Job noemt het een beetje angstig. Ik geloof dat hij zich erg van de flinke houdt. Als Job nu wat meer zijn ware aard laat zien, zich wat meer opent, opent hij zich ook wat meer voor de dierenarts. Het feit dat hij de dierenarts inmiddels de gelegenheid heeft gegeven de juiste diagnose te stellen, pleit al voor Job. Hij wil wel beter worden.]