Govert

De vragen waarop Sarah graag antwoord wil

Wat kunnen wij doen om je gelukkig te maken?
Heb je ergens pijn in je lichaam? Wat als je wordt bereden?
Waarom doe je zo ontzettend lelijk tegen sommige paarden op stal?
We kunnen de oorzaak van je klachten niet vinden. Kun je ons helpen?
Stel dat je nooit meer bereden mag worden, wil je dan nog wel bij ons blijven of ga je dan liever terug naar de fokker?
Kun je iets over je verleden of over je goede vriend vertellen?
Wil je ons verder nog iets vertellen? Je mag ons alles vragen. We hebben veel voor je over.

De gesprekken tussen Govert en Mieke op 19 januari 2004:

15:00 – 16:00 uur
Govert is gevoelig voor taal. Hij noemt Sarah en Loes steevast: Larah en Soes, gewoon als grapje. Hij heeft gevoel voor humor.

De botten in zijn achterbenen voelen beurs aan. Kan hij reuma hebben? De pijn openbaart zich met name bij het heupgewricht. Zijn achterbenen doen zeer als hij steigert. Zijn rug is okay.

Noemt Sarah ‘m wel eens Pietje?

Ik voel een groot verdriet bij dit paard.

Ik mis mijn vriendje Mekkie, een zwarte geit met lange kromme hoorns. Wij stonden samen op zaagsel. Ik voel me alleen en eenzaam. De andere paarden hier op stal maken me belachelijk. Voel me een beetje verstoten.

Ik was geen ster als draver. Heb wel ontzettend mijn best gedaan. Ik heb hier toch niet omgevraagd?

Je komt namens Larah en Soes? Oh, dat stel. Boel loze beloftes en nu sta ik hier een beetje weg te kwijnen. Heb hier geen vrienden tussen de andere paarden.

Zou graag met Sarah buiten aan het halster willen wandelen. Gewoon verder niks.

Als ik hard loop, krijg ik het benauwd/last van mijn luchtwegen.

Ik heb acht jaar gedraafd. Mijn lijf is uitgewoond, afgetakeld. Wil graag meer aandacht. Wil graag aandacht/volle liefde zonder dat ik daarvoor iets terug hoef te doen: borstelen, extra verzorging, manen knopen, hoeven kappen, beetje trutten met me. Mijn gevoel van eigenwaarde is weg en ik wil een lekkere beautybeurt.

(Noot tolk: Bestaan er antidepressiva voor paarden?)

Mijn eerste blik op hem geeft: Mr, Ed, het sprekende paard. Speelt Govert vaak met zijn lippen? Maakt ie veel stemgeluid?

Hij kan ook flink bijten.

Govert koestert zich met mijn aandacht. Hij wentelt zich erin. Hij vindt het fijn dat hij zich nu bijzonder voelt. Hiermee maakt-ie in elk geval wat indruk op zijn stalgenoten die hem doorgaans wat schamperend benaderen. Met hen heeft immers nog niemand op deze manier gesproken. Dat hebben ze aan de overkant heus wel door.

19 januari 2004 23.40 – 24.00 uur

Ik heb hoofdpijn. Zere gewrichten, ik voel mijn beendergestel als gammel, mijn enkels zitten als los zand aan elkaar. De banden zijn niet stevig.

Ik wil paardenbloemen. Die zijn goed voor mij. (Noot tolk: ken je een homeopaat? Kan die vertellen welk effect paardenbloem heeft op het gestel van mens en dier?)

Ik ben ook gek op pepermunt. Vooral munt is goed voor mij. (Noot tolk: Idem: ken je een homeopaat? Kan die vertellen welk effect munt heeft op het gestel van mens en dier?)

Wil graag een zwarte geit bij mij in de stal.

Het water dat ik drink vind ik te koud. Ik drink liever uit een emmer.

Wil heel graag tussen mijn billen worden gekieteld. Dat is toch wel het lekkerste dat er is.

Heb hoofdpijn.

Wil graag weer eens een sulky achter zich, gewoon uit melancholie. Niemand erop, gewoon weer even ervaren.

Govert voelt zich gehoord en begrepen en als ik afscheid van hem neem, galoppeert hij opgelucht weg. Er is een last van zijn schouders gevallen.

Hij wil nog niet met andere paarden samen staan. Daarvoor is hij nog niet zeker genoeg van zijn zaak.

Voelt zich een beetje het onhandelbare ADHD-jongetje uit de klas. Onbegrepen en onbemind. En slaat van zich af. Terug naar de fokker heeft geen zin. Hij neemt toch zichzelf weer mee. Daar loopt-ie tegen de zelfde problemen aan als hier. Hij wil dus veel aandacht.

Lopen in de tredmolen vindt-ie ook fijn.

Het leven nu is saai en eentonig. Er moet wat meer leven in de brouwerij.

Ik vraag hem om te proberen boven de andere paarden te staan. Duw ze maar gewoon met je kont weg. Je hoeft er niet bij te slaan. Wees groter en wijzer dan zij, dan krijgen ze vanzelf respect voor je.

Terugkoppeling op 20 januari 2004

Mieke: Govert is ben gevoelig voor taal. Hij noemt Sarah en Loes steevast: Larah en Soes, gewoon als grapje. Hij heeft gevoel voor humor.

Sarah: Grappig, hij straalt die humor ook uit. Onze oom noemde ons ook altijd Sloes, des te grappiger is de woordspeling van Govert.

Mieke: De botten in zijn achterbenen voelen beurs aan. Kan hij reuma hebben? De pijn openbaart zich met name bij het heupgewricht. Zijn achterbenen doen zeer als hij steigert. Zijn rug is okay.

Sarah: Govert zijn achterbenen zijn erg stijf, daarop afgekeurd. Hij heeft vroeger anabolen ingespoten gekregen tijdens het draven bij de fokker.

Mieke: Noemt Sarah ‘m wel eens Pietje?

Sarah: Nee, wel altijd liefje of lieverd en "Hai smoeltje!" als ik eraan kom die dag.

Mieke: Ik voel een groot verdriet bij dit paard.

Govert: Ik mis mijn vriendje Mekkie, een zwarte geit met lange kromme hoorns. Wij stonden samen op zaagsel. Ik voel me alleen en eenzaam. De andere paarden hier op stal maken me belachelijk. Voel me een beetje verstoten.

Sarah: Er stond vroeger een geit Mekkie op stal, maar niet in de zijne, die geit was bruin. Mekkie heeft in de stal gestaan waar Govert nu al een paar jaar in staat. Misschien bij de vorige eigenaar, ik zal het eens navragen.

Govert: Ik was geen ster als draver. Heb wel ontzettend mijn best gedaan. Ik heb hier toch niet omgevraagd?

Sarah: Daarom hebben wij Govert gekregen, niemand wilde hem hebben, maar wij wel heel graag. Hij bleek inderdaad niet goed als draver, maar voor ons perfect.

Govert: Je komt namens Larah en Soes? Oh, dat stel. Boel loze beloftes en nu sta ik hier een beetje weg te kwijnen. Heb hier geen vrienden tussen de andere paarden.

Sarah: Dat klopt. Uitleg: Sarah is bang voor zijn machogedrag als zij met hem loopt of rijdt, vaak bokken en gek doen uit vrolijkheid. Loes is ernstig ziek, zij reed altijd met hem, het doet haar veel verdriet dat ze niet kan rijden. Van de veearts mag Govert nu ook niet rijden.

Govert: Zou graag met Sarah buiten aan het halster willen wandelen. Gewoon verder niks.

Sarah: Graag, heel graag, maar Govert is zo sterk, we zijn allebei onzeker. Ik ga vanmiddag gelijk oefenen om van mijn angst af te komen.

Govert: Als ik hard loop, krijg ik het benauwd/last van mijn luchtwegen.

Sarah: Dat wisten we niet, hij heeft wel vaak slijm bij het hoesten. Ik zal zijn hooi voortaan nat maken. Misschien iets anders dat hij nodig heeft erbij?

Govert: Ik heb acht jaar gedraafd. Mijn lijf is uitgewoond, afgetakeld. Wil graag meer aandacht. Wil graag aandacht/volle liefde zonder dat ik daarvoor iets terug hoef te doen: borstelen, extra verzorging, manen knopen, hoeven kappen, beetje trutten met me. Mijn gevoel van eigenwaarde is weg en ik wil een lekkere beautybeurt.

Sarah: Ik moet hierom lachen, Loes en ik hebben hier vaak ruzie om, ik wil zijn manen lang en Loes wil ze kort. We poetsen hem elke dag. Inderdaad, hij heeft meer aandacht nodig. Hij heeft niet 8 jaar gedraafd voor de sulky, maar hij is aankomende maart 8 jaar van ons, dus hij heeft 8 jaar met ons gedraafd, is dat wat je bedoelt?

Mieke: (Noot tolk: Bestaan er antidepressiva voor paarden?)

Sarah: Ja, daar stond ik toevallig een paar weken terug mee in mijn handen bij de kassa, heb het teruggelegd omdat ik dacht, ach hij is macho en ziet er vrolijk uit. Wel nodig dus?

Mieke: Mijn eerste blik op hem geeft: Mr, Ed, het sprekende paard. Speelt Govert vaak met zijn lippen? Maakt ie veel stemgeluid?

Sarah: Govert speelt erg veel met zijn lippen, zo leuk om te zien. Stemgeluid als hij blij is ons te zien of als hij iets duidelijk wil maken, bv zijn zin doordrijven, haha.

Mieke: Hij kan ook flink bijten.

Sarah: Klopt, hij dreigt daarmee als hij zijn zin niet krijgt of iets hem te langzaam gaat, maar hij bijt nooit echt, althans niet bij ons.

Mieke: Govert koestert zich met mijn aandacht. Hij wentelt zich erin. Hij vindt het fijn dat hij zich nu bijzonder voelt. Hiermee maakt-ie in elk geval wat indruk op zijn stalgenoten die hem doorgaans wat schamperend benaderen. Met hen heeft immers nog niemand op deze manier gesproken. Dat hebben ze aan de overkant heus wel door.

Sarah: Wat fijn zeg. Ik praat ook altijd tegen hem, maar ja dat is heel anders dan met jou natuurlijk, nu wordt hij gehoord. Hij was gisteravond zo rustig en knuffelen, rond een uur of zes, leek alsof hij opgelucht was over iets. Had jij toen al met hem gesproken soms?

Mieke 2: Ja, ik heb gistermiddag rond een uur of drie met hem gesproken toen ik met de hond in het bos wandelde.

Sarah 2: Dan was dat het dus, hij leek zo opgelucht en vrat me zowat op van liefde naar mij toe, het was ook fijn voor mij om dat te ervaren.

19 januari 2004 23:40 – 24:00 uur

Govert: Ik heb hoofdpijn. Zere gewrichten, ik voel mijn beendergestel als gammel, mijn enkels zitten als los zand aan elkaar. De banden zijn niet stevig.

Sarah: Hoofdpijn, daar hebben wij ook wel eens aan gedacht, hij warmt zijn voorhoofd graag tegen mijn jas of onder mijn oksel. Ook als ik mijn hand iets boven zijn hoofd houd, wordt mijn hand tintelend en warm, het lijkt alsof hij dan misselijk wordt, maar ik weet niet of paarden dat kunnen worden, ze kunnen in ieder geval niet overgeven. Zijn gewrichten, wat ben ik blij dat te lezen, een bevestiging op de veearts. We zijn met onderzoeken bezig, zijn banden zijn inderdaad niet goed, dat zijn zijn enkels. Hij kreeg hiervoor medicijnen maar helpen helaas niet, gaan nu homeopathie proberen. We willen niet dat hij pijn heeft, hij heeft recht op een paardwaardig bestaan, maar zou hij tevreden zijn als we met hem tutten en wandelen, ook als hij nooit meer kan rijden? De veearts komt volgende week en gaat dan kijken bij rijden, hij beslist wat te doen, maar mijn gevoel zegt dat Govert meer over zijn pijn kan zeggen dan welke veearts dan ook.

Govert: Ik wil paardenbloemen. Die zijn goed voor mij. (Noot tolk: ken je een homeopaat? Kan die vertellen welk effect paardenbloem heeft op het gestel van mens en dier?)

Sarah: Hij eet altijd paardenbloemen langs de weg, is hij gek op inderdaad. Ik zal straks op internet kijken naar de werking hiervan.

Govert: Ik ben ook gek op pepermunt. Vooral munt is goed voor mij. (Noot tolk: Idem: ken je een homeopaat? Kan die vertellen welk effect munt heeft op het gestel van mens en dier?)

Sarah: Klopt, mijn moeder nam altijd een pepermuntje mee, hij heeft zijn voorkeuren, haha, hij spuugt die koninginnetjes uit, maar gewone AH-pepermunt lust hij wel.

Govert: Wil graag een zwarte geit bij mij in de stal.

Sarah: Wij gaan dat uittesten of hij dat leuk vindt, als het mag van de eigenaar van de pensionstallen.

Govert: Het water dat ik drink vind ik te koud. Ik drink liever uit een emmer.

Sarah: Dat wist ik niet. Wel typisch, als hij water drinkt, doet hij altijd hooi in zijn waterbak, misschien daarom?? Of vindt hij zijn hooi gewoon lekkerder als het nat is? Een emmer kan geregeld worden hoor, de boer zal wel raar opkijken, wij met emmers sleuren, terwijl hij een luxe bak heeft, haha.

Govert: Wil heel graag tussen mijn billen worden gekieteld. Dat is toch wel het lekkerste dat er is.

Sarah: Fijn om te horen, dat doe ik altijd tijdens het poetsen of als ik gewoon even bij hem in zijn stal sta. Ook kietel ik hem vaak onder zijn hoofd.

Govert: Heb hoofdpijn.

Govert: Wil graag weer eens een sulky achter zich, gewoon uit melancholie. Niemand erop, gewoon weer even ervaren.

Sarah: Dat wilden we ook graag doen voor hem, maar hebben dat niet gedaan, omdat hij vroeger "mishandeld " is tijdens het draven en waren bang dat hij er een trauma van had en zodra hij een sulky zou zien hij erg bang zou worden. Kan hij wel voor de sulky of kar met zijn gewrichten??

Mieke: Govert voelt zich gehoord en begrepen en als ik afscheid van hem neem, galoppeert hij opgelucht weg. Er is een last van zijn schouders gevallen.

Hij wil nog niet met andere paarden samen staan. Daarvoor is hij nog niet zeker genoeg van zijn zaak.

Lopen in de tredmolen vindt-ie ook fijn.

Sarah: Die hebben wij niet op stal, dus dat weet ik niet. Wat bedoelt hij daarmee?

Govert: Het leven nu is saai en eentonig. Er moet wat meer leven in de brouwerij.

Sarah: Klopt, hij komt een paar uur per dag buiten, maar dat is het, hij word gepoetst en geknuffeld, maar mag niet rijden van de veearts.

Mieke: Ik vraag hem om te proberen boven de andere paarden te staan. Duw ze maar gewoon met je kont weg. Je hoeft er niet bij te slaan. Wees groter en wijzer dan zij, dan krijgen ze vanzelf respect voor je.

Sarah: Dank je wel. Ik vind het verdrietig dat hij zich zo voelt, ik voelde me ook altijd zo en gun dat niemand en al helemaal niet iemand waar ik van houd.

Dan nog een beetje een rare vraag, want ik weet dat paarden heel erg intelligent zijn, maar begrijpt hij ons als we tegen hem praten??

Mieke 2: Praat tegen hem en denk er meteen een plaatje bij. Dan begrijpt hij het prima. Je zegt: ik ga even een pepermuntje halen en denk dan aan het pepermuntje dat je in je hand hebt en dat je hem aanbiedt. Of als je uit wilt leggen dat Loes niet kan komen omdat ze zich te ziek voelt, zet dan het plaatje in je hoofd van een zieke Loes en stuur dat plaatje in gedachten naar hem. Hij is er ontvankelijk voor, dat blijkt wel. Blijf vervolgens alert op je eerste ingeving. Als je hem hoort zeggen: "Okay, dank je, het is goed ..." Denk dan niet dat je het je inbeeldt.

Zo simpel is het.
Na afloop van het gesprek met Sarah, vraag ik of ik het verslag mag gebruiken op de site.

Ik vertel haar dat ik haar paard dan Govert noem.
Nou, da’s ook wat, Loes noemt hem altijd Grovert, het koekiemonster, hahaha.

Vier maanden na mijn eerste twee gesprekken met Govert tune ik op verzoek van Sarah nogmaals op hem in. Ze wil graag weten hoe hij zich nu voelt.

Het is een volslagen ander paard. Hij is vrolijk, zit goed in zijn vel. Mag weer bereden worden. Hij heeft zijn plek in de kudde gevonden en heeft een intense band met Sarah ontwikkeld. Sarah gaat zich toeleggen op grondwerk bij Voest. Loes blijft hem berijden.

Van het hoopje ellende van vier maanden terug, is niet veel meer over.